اتومبیل های رادیویی کنترل شده (یا به اختصار اتومبیل های RC) اتومبیل های مدل مینیاتوری، وانت ها، اتوبوس ها، کامیون ها یا کالسکه هایی هستند که می توانند از راه دور با استفاده از یک فرستنده تخصصی یا از راه دور کنترل شوند. اصطلاح “RC” به معنای “کنترل از راه دور” و “کنترل رادیویی” “کنترل از راه دور” شامل وسایل نقلیه ای می شود که توسط امواج رادیویی، امواج مادون قرمز یا یک اتصال سیم فیزیکی کنترل می شوند، اما اصطلاح اخیر اکنون منسوخ شده است. استفاده متداول از “RC” امروزه معمولاً فقط به وسایل نقلیه کنترل شده توسط رادیو اشاره دارد و این مقاله فقط بر وسایل نقلیه رادیویی کنترل می شود.[1] ماشین ها از منابع مختلفی تغذیه می شوند. مدل‌های الکتریکی از موتورهای الکتریکی کوچک اما قدرتمند و سلول‌های نیکل-کادمیوم، نیکل فلز هیدرید یا لیتیوم پلیمری قابل شارژ تغذیه می‌کنند. موتورهای برقی برس لس یا بدون جاروبک نیز وجود دارند – موتورهای براشلس قدرتمندتر و کارآمدتر هستند، اما در عین حال بسیار گرانتر از موتورهای برس دار هستند. اکثر مدل های سوخت سوخت از موتورهای شمع تابش، موتورهای احتراق داخلی کوچکی استفاده می کنند که با مخلوط خاصی از نیترومتان، متانول و روغن (در بیشتر موارد ترکیبی از روغن کرچک و روغن مصنوعی) سوخت می شوند. به این خودروهای “نیترو” می گویند. اخیراً مدل‌های فوق‌العاده بزرگی معرفی شده‌اند که با موتورهای بنزینی کوچک، شبیه به موتورهای اصلاح رشته‌ای، که از ترکیبی از روغن و بنزین استفاده می‌کنند، نیرو می‌گیرند. معمولاً کار با خودروهای برقی در مقایسه با مدل‌های سوخت‌محور آسان‌تر در نظر گرفته می‌شود، اما در سطوح بودجه و مهارت بالاتر می‌توانند به همان اندازه پیچیده باشند. هر دو مدل برقی و نیترو می توانند بسیار سریع باشند، اگرچه ارتقاء الکتریکی آسان تر و همه کاره تر است. در هر دوی این دسته‌ها، وسایل نقلیه جاده‌ای و آفرود در دسترس هستند. مدل‌های آفرود که با سیستم تعلیق آفرود کاملاً کاربردی و انتخاب لاستیک گسترده ساخته شده‌اند، می‌توانند در انواع مختلف زمین‌ها استفاده شوند. خودروهای روی جاده، با سیستم تعلیق بسیار کم‌تر، به سطوح صاف و آسفالت محدود می‌شوند. ماشین‌های رالی نیز وجود دارند که در جایی بین جاده‌ای و آفرود قرار می‌گیرند و می‌توانند روی سنگ‌ریزه، خاک یا سایر سطوح شل حرکت کنند. در دهه گذشته، پیشرفت‌ها در وسایل نقلیه جاده‌ای، سیستم تعلیق آن‌ها را به اندازه بسیاری از خودروهای مسابقه‌ای در مقیاس کامل امروزی قابل تنظیم کرده است.
خودروهای رادیویی کنترل از مجموعه ای مشترک از قطعات برای کنترل و عملکرد خود استفاده می کنند. همه خودروها به یک فرستنده نیاز دارند که دارای جوی استیک برای کنترل باشد، یا به شکل قبضه تپانچه، یک ماشه برای دریچه گاز و یک چرخ برای چرخش، و یک گیرنده که در داخل ماشین قرار می گیرد. گیرنده سیگنال رادیویی پخش شده از فرستنده را به سیگنال های کنترل الکتریکی مناسب برای سایر اجزای سیستم کنترل تبدیل می کند. اکثر سیستم های رادیویی از مدولاسیون دامنه برای سیگنال رادیویی استفاده می کنند و موقعیت های کنترل را با مدولاسیون عرض پالس کدگذاری می کنند. سیستم های رادیویی ارتقا یافته ای در دسترس هستند که از مدولاسیون فرکانس قوی تر و مدولاسیون کد پالس استفاده می کنند. با این حال، اخیرا رادیوهای فرکانس 2.4 گیگاهرتز به استانداردی برای خودروهای R/C درجه یک سرگرمی تبدیل شده است. رادیو به کنترل‌های الکترونیکی سرعت یا سروومکانیسم‌هایی (که در کاربرد معمول به «سروی» خلاصه می‌شود) متصل می‌شود که اقداماتی مانند کنترل دریچه گاز، ترمز، فرمان، و در برخی خودروها را انجام می‌دهند و دنده‌های جلو یا عقب را درگیر می‌کنند. کنترل های الکترونیکی سرعت و سرووها توسط گیرنده از طریق مدولاسیون عرض پالس فرمان می گیرند. مدت زمان پالس یا مقدار جریانی را که یک کنترل الکترونیکی سرعت اجازه می دهد تا به موتور الکتریکی وارد شود یا زاویه سروو را تنظیم می کند. در این مدل ها سروو حداقل به مکانیزم فرمان متصل است. چرخش سروو به طور مکانیکی به نیرویی تبدیل می‌شود که چرخ‌ها را روی مدل هدایت می‌کند، معمولاً از طریق اتصالات چرخاننده قابل تنظیم. محافظ های سروو در تمام اتصالات فرمان و برخی از اتصالات دریچه گاز نیترو یکپارچه شده اند. محافظ سروو یک پیوند انعطاف پذیر بین سروو و اتصال آن است که از چرخ دنده های داخلی سروو در برابر آسیب در هنگام ضربه یا استرس محافظت می کند.